Allereerst natuurlijk omdat dat overeenkomt met de geschiedenis van de ontwikkeling van Amerika. Robert was hier heel duidelijke in en niet op andere gedachten te brengen: de fietstocht moest wat hem betreft gaan in dezelfde richting zoals het vroeger was gedaan met paard en wagen: van het oosten naar de Nieuwe Wereld in het westen van Amerika………Daarnaast speelde bij hem mee dat we tijdens onze verre fietstochten altijd al fietsend steeds verder van huis af gingen: “van het vertrouwde naar het nieuwe…”. Zo zal het in Amerika ook moeten gaan: reizen vanuit het oostelijke, ‘Europese’ deel naar het verder weg gelegen westelijke deel. Voor Robert was dus van-Oost-naar-West de meest logischer weg. Voor mij was dat iets minder logisch, maar Hans bracht nog meer goede redenen in om voor deze rijrichting te kiezen: In het westen is het ruiger, leger en ook zwaarder. We zouden dan meteen het zwaarste stuk aan het begin van onze fietstocht krijgen. Tijd om te acclimatiseren en conditie op te bouwen zou er dan niet zijn. Daarnaast is het weer in het westen (Cascades NP en Glacier NP) in juli/augustus wat stabieler en minder nat dan in juni. Ook is het prettiger de zon in de rug te hebben dan vol in je gezicht. Allemaal redenen om van oost naar west te fietsen in plaats van andersom. (De windrichting bleek te onvoorspelbaar om echt rekening mee te houden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten