Northern Highland

De route van 30 juni, Hiles Boulder, WI - Junction, WI, 102 km

Ja, het was koud vannacht, en het was ook nog koud toen we vanochtend opstonden, al had het zeker niet gevroren. Goed-ingepakt gingen we op weg en al spoedig maakte de zon er weer een heel aangename dag van. Het landschap in Wisconsin is mooi, heel mooi, misschien wel het mooiste wat we tot nu toe in de VS hebben gezien.  De zogenaamde Northern Highland is niet spectaculair, eerder een afwisseling van bossen en meertjes, waar doorheen onze route zich licht-golvend en kronkelend een weg baant.

 
De wegen zijn rustig. Zo volgden we vanochtend lange tijd een military road, een weg aangelegd in de Amerikaanse burgeroorlog om een fort te bevoorraden. We hadden deze weg bijna helemaal voor ons alleen, genietend van het uitzicht op bomen en meertjes. ’s Avonds kwamen we ontspannen aan in Boulder Junction. Ook voor morgen verwacht men een zeer koude ochtend en we besloten dan ook in motel Boulder bear motor lodge te overnachten, met in de lounge, jawel, een echte opgezette beer.

De laatste dagen valt onze tocht samen met die van een Amerikaans echtpaar, Jim en Diana Devisser – voorouders uit Nieuwkoop. Natuurlijk reizen we niet samen maar we komen hen steeds tegen tijdens de lunch, wanneer we inkopen doen of op de camping.

Ook hun weg voert naar de oostkust, maar zij stoppen in Seattle, terwijl wij iets noordelijker naar Anacortes gaan.

Wegbermen

De route van 29 juni, Bowler, WI - Hiles, WI, 118 km


Vandaag zaten we al om 7 uur op de fiets. Het weer was prachtig, vrijwel onbewolkt, maar wel wat koud door een ferme wind uit het noorden. Dat voor vandaag, helaas, onze dominante fietsrichting was … Het landschap waar we doorheen fietsten, noordelijk Wisconson, was verrassend mooi. Een golvend landschap met bossen, vennen en grotere meren.

 
Daarnaast was het gebied opmerkelijk leeg, nauwelijks bebouwing en vrijwel geen verkeer. Met als gevolg dat we pas na 90 km fietsen een locatie tegenkwamen, waar we iets konden kopen voor onze lunch. Uiteindelijk, na 120 km, bereikte we vandaag een prachtig gelegen camping aan een meer.

 
Bij aankomst waarschuwde de campingeigenaar ons echter voor een koude nacht. Het zou nl 30 graden (Farenheit), dus minder dan 0 ºC worden. Of we daar wel op voorbereid waren. Zo niet, dan wilde ze ons graag wat dekens lenen. Dit aanbod hebben we gretig aanvaard.
Wat ons al vanaf het begin van onze tocht door de VS opvalt zijn de zeer kleurrijke wegbermen.

Een veel voorkomende plant is de daglelie, die je bij ons voornamelijk bij de bloemist ziet.
Dit is vooral opmerkelijk omdat de daglelie van oorsprong niet in de VS voorkomt, maar vanuit Europa is geïmporteerd. Daarnaast kwamen we in het oosten veel lupinen
en lathyrus tegen.

Maar bovenal veel druivenstruiken. Wat de Vikingen ook al hadden geconstateerd, want die noemde Amerika Vinland. Nu komen we vooral veel Sint Janskruid tegen.
Verder valt op dat bepaalde soorten helemaal niet voorkomen. Zo hebben we nog geen enkele brandnetel gezien. Daarnaast komen er weinig stuiken voor met stekels voor, zoals de braam.

Vrijheid

De route van 28 juni, De Pere, WI -  Bowler, WI, 133 km

Tegenwoordig staan we een half uur eerder op dan voor de wisseling van de tijdszone, datt betekent dus om half zes. We hebben vanmorgen rond 6 uur ontbeten: instant havermout, aangelengd met heet water, en aangevuld met muesli.

Dat smaakte erg goed! Op andere dagen eten ook wel ‘gewoon’ brood, yoghurt of hütekäse als ontbijt. Rond 7 uur vertrokken we. Er zijn in de VS veel dorpsnamen met Free erin zoals Free Soil. Vandaag passeerden we Freedom.

Dat zegt natuurlijk iets over het idee waarmee mensen naar de VS kwamen. Tijdens onze tocht genieten ook wij van de vrijheid die we hier vinden en van de ruimte die ons geboden wordt om ons plan uit te voeren.
Het was vandaag een mooie tocht, weliswaar erg lang en gedeeltelijk ook met tegenwind maar we hebben ervan genoten. Bijvoorbeeld de Mountain – Bay State Recreation Trail, een voormalige spoorlijn door een fraaie natuur.

Onderweg hebben we koffie gedronken met een flinke koek bij een benzinestation. Wat ons opvalt, is dat de koffie steeds veel te slap is, maar je krijgt wel altijd refills, de beker opnieuw gevuld. Lunchtijd doen we in veel gevallen zelf door een mooi plekje uit te zoeken waar we koffie gaan zetten en het gekochte brood gaan opeten. Ons beleg bestaat uit jam, pindakaas en kaas en we drinken ook nog ½ galon (1.89 liter) melk. De koffietijd drukken we uit in de afstand van zo’n 30 – 40 km, de lunchtijd is de afstand tussen 60 – 75 km, waardoor we gemakkelijk rond de 100 kilometer per dag kunnen rijden. Vandaag verkeken we ons nogal op de afstand en we haalden een totaal van 135 kilometer. Maar we hebben lekker gefietst!
Over het algemeen kopen we ons avondeten in het laatste dorp op weg naar de camping. Zo ook vandaag. Aangekomen op de camping smaakt het eten prima en ook een douche doet ons goed. We besluiten de avond met koffie en meestal een biertje, gezeten aan de altijd aawezige picnic tafel. Een kampvuurtje maakt het gevoel van vrijheid compleet.

Mobile home

De route van 27 juni, Manitowac, WI -  De Pere, WI, 84 km

Vandaag leerden we dat de Amerikanen een heel eigen visie hebben op het fenomeen mobile home. Net op weg, zondagochtend om 8 uur, werden we aangehouden door een sheriff. ‘I’m going to give you a ticket for driving too fast’. Geintje. We moesten plaats maken omdat er een bungalow aankwam: een gigantisch huis op een vrachtwagen.

Na een relaxte tocht, 80 kilometer en, jawel, wind mee, kwamen we aan op een camping. Tegen de avond werden we aangesproken door een man met de vraag of we al hadden gegeten: ‘I know what you guys are longing for: chicken and beer’. Dat had hij nog niet zo verkeerd begrepen want op de camping verkochten ze geen van beide. Doug nam ons mee in zijn pick-up truck naar een uitstekend restaurant, waar je voor vijf dollar heerlijk kip kon eten.

Doug bleek een gepensioneerd inspecteur die de VS rondtrekt in zijn caravan, met een grote interesse te hebben in natuur, geologie en geschiedenis. We voerden een interessante discussie met hem over de Amerikaanse economie en gezondheidszorg. Hij gaf ons bovendien allerlei tips voor de rest van de tocht. Interessant: hij verklaarde ons voor gek dat we van oost naar west reisden en niet andersom, omdat we dan meer wind mee zouden hebben. Nu ja, dat zullen we dan maar afwachten.

The Badger

De route van 26 juni, Ludington, MI - Manitowoc, WI, 25 km (en 100 km met de Badger)

Vandaag namen we afscheid van de Grote Meren met een prachtige overtocht met een stoomschip. Tegelijkertijd passeerden we voor het eerst een tijdzone, het tijdsv3erschil met Europa is nu zeven uur. We zijn langs vier van de vijf Grote Meren gereden. Zoals we eerder al schreven was het begin en het midden van dit traject erg vlak en in Canada waren de wegen heel erg recht en hadden we veel last van tegenwind. De laatste dagen genoten we weer van een veel afwisselender landschap. Zo zie je maar weer, de ene keer kijken we uit naar vlakke wegen en de andere keer zien we vol verwachting uit naar heuvelachtig terrein… We hebben stevig doorgefietst op dit traject: zo’n 110 km gemiddeld per dag! De afsluiting was waardig. We maakten een prachtige tocht over Lake Michigan van Ludington naar Manitowoc (ca. 100 kilometer)

met een klassiek stoomschip, gebouwd in 1953. Het schip heet The Badger, de das.

Badger is ook de nickname van de staat Wisconsin, waar we nu zijn beland. Tijdens de overtocht konden we meegenieten van animator die een meelevend publiek vergastte op binngogetallen en flauwe grappen.

Na een kort bezoek aan de stad Manitowoc belandden we op een compleet lege “camping”, in feite het plaatselijke veemarktterrein.

Leeg maar niet verlaten. In een van de veemarkthallen werd een groot feest gevierd door honderden, vooral Aziatische mensen, mannen en vrouwen op hun paasbest uitgedost.

Lake Michigan

De route van 25 juni, Luther, MI - Ludington, MI, 87 km

We bereikten vandaag het vierde van de vijf Amerikaanse grote meren: lake Michigan.

Vanochtend vertrokken we van een echte natuurcamping, alleen koud water uit de pomp, maar wel een prachtige ligging in de bossen. De tocht naar lake Michigan was afwisselend, door een omgeving van bossen en kleine boerderijen. Onderweg troffen we maar weinig winkels, en voor de lunch moesten we voor het eerst onze noodvoorraad havermout aanspreken. In Ludington, onze eindbestemming voor vandaag, waren de zaken beter geregeld en we genoten een heerlijk diner bij de plaatselijke minibrouwerij (zelf-gebrouwen bier van het vat!).

Morgen gaan we op de boot om het meer over te steken. Dat hing er nog even om.

We hadden twee opties: noordom het meer of het veer nemen. We twijfelden lang, maar toen duidelijk werd dat de noordelijke route grotendeels langs een van de grote highways voerde, besloten we toch de veerboot maar te nemen. De consequenties van onze keuze worden duidelijk in de volgende weblogs.

Rolling through the rolling landscape

De route van 24 juni, Clare, MI - Luther, MI, 115 km

Nadat we bijna een week lang over vlakke wegen door een vlak landschap hebben gereden, was een verandering meer dan welkom. En die kregen we! Vandaag genoten we van een prachtig golvend gebied, met veel bossen, meertjes en kleinschalige boerderijen, wat de Amerikanen een rolling landscape noemen. Het was ideaal om zo te fietsen, het weer was heerlijk, zonnetje, niet te veel wind.

Eerder op onze toch hadden we al bordjes gezien met verwijzingen naar de Amish, een religieuze groep die leven in agrarische gemeenschappen, nog grotendeels zoals men in de eerste helft van de 19e eeuw leefde, zonder veel moderne voorzieningen en met gebruikmaking van traditionele landbouwmethoden en ambachtswerk. De Amish dragen nog de eenvoudige plattelandskledij uit die tijd. Vandaag kwamen we enkelen van het tegen. Eerst verwonderden we ons er over dat iemand een immens veld bewerkte met een ouderwetse eg, getrokken door een kleine tractor. Even later zagen we een bebaarde man die samen met zijn zoontje het gras maaide met een span paarden.

Op de erven van de boerderijen zagen we ook vrouwen die heel ouderwetse kleding droegen. Op een gegeven moment hadden zelfs een fietsende Amish in onze slipstream hangen.

Pere Marquette

De route van 23 juni, Bay City, MI - Clare, MI, 85 km

Na een korte tocht bereikten we vandaag het plaatsje Midland, een bescheiden plaats waar de chemiereus Dow Chemical is ontstaan. De oorsprong van dit bedrijf ligt in de zoutwinning en inderdaad passeerden we de Salt River en een zoutmijn.

Vanaf Midland reden we de rest van de dag over een railway-track, waaraan de naam van Père Marquette was verbonden.

Railway-tracks volgen het tracé van opgeheven spoorlijnen. Dat heeft voor ons als fietsers drie grote voordelen: ze zijn vrij van gemotoriseerd verkeer, ze zijn praktisch vlak en over het algemeen worden ze omgeven door bomen of struiken, zodat we uit de (tegen)wind fietsten. Dan Père Marquette. Diens naam is hier niet alleen verbonden aan het fietspad, maar ook aan een natuurgebied en een rivier. Het heeft lang geduurd voor we er achter waren wie dit was, maar uiteindelijk blijkt het te gaan om een zeventiende-eeuwse Franse jezuiet.

Hij was een van de eerste geestelijken die zich in deze regio vestigde en een van de weinigen die niet door hebzucht werd gedreven.
De hele dag waarschuwden mensen ons voor slecht weer, hagelstornen en windstoten tot wel 70 mijl per uur – dat rijden wij ongeveer in een dag … Inderdaad dreigde het de hele tijd

en we schuilden zelfs in een bibliotheek, maar uiteindelijk bleef het vrijwel droog en was de wind heel matig. ’s Avonds konden we een kampvuur maken

en pas ’s nachts, toen we lagen te slapen, trok een onweersbui over.

Milestones

De route van 22 juni, North Branche, MI, Bay City, MI, 120 km

Bij ons vertrek werden we opnieuw verwend door onze overburen, nu met een zakje fruit, Candy-bars en lollies. De dag begon regenachtig maar gaandeweg werd het zonnig en warm, 35 ºC. Ook de wind veranderde, in het begin matige wind mee, aan het einde felle wind tegen.

Het landschap was vlak, het deed ons denken aan een van de Nederlandse polders.

Het is grappig om te constateren dat alle percelen precies één bij één mijl zijn, die vervolgens weer in kwarten zijn verdeeld. De dwarswegen heten dan eight mile road, nine mile road enzovoort.

’s Avonds waren we warm en moe. We gingen uit eten, opmerkelijk genoeg is dat goedkoper dan zelf koken …

Fresh Michigan fruit is good for you

De route van 21 juni, Marine City, MI - North Branth, MI, 118 km

Het bevalt ons weer goed in de VS. De wegen (en spoorwegen) lopen even recht als in Canada.

Onze kaart toont een schaakbordpatroon van wegen, die precies noord-zuid en oost-west lopen.

Maar toch is het landschap anders. De inrichting is veel gezelliger, minder grootschalige landbouw en meer huizen en bosjes langs de weg. En dan de mensen, zij zijn open en aardig. Een klein voorbeeld: we zijn net aangekomen op de camping, we hebben de tenten opgezet en een vuurtje aangemaakt.

De overbuurman komt naar ons toe, biedt ons eerst hout aan, dan komen hij en zijn vrouw aanzeulen met drie stoelen (your backs must be hurting …) en vervolgens met een zak kersen uit eigen tuin (fresh Michigan fruit is good for you). Zoiets is ons in Canada nog nooit overkomen. En dan de golfkarretjes. Wanneer de avond inval maakt jan en alleman zich op voor een pantoffelparade van golfkarretjes. Zij toeren dwars over de camping, al dan niet met hond of echtgeno(o)te, links en rechts groetend en een praatje makend, bij ons altijd even informeren waarheen we gaan (IMG 555), waar vandaan.

Ondertussen hebben we iets meer dan een kwart van de afstand afgelegd: tot vandaag reden we precies 2000 kilometer, van de ongeveer 7500.

Terug in de VS

De route van 20 juni, Port Glasgow, ONT - Marine City, WI, 114 km

Na vier dagen namen we vandaag afscheid van het Eriemeer en (voorlopig) van Canada.

In deze tijd was het landschap veranderd. Eerst was het nog levendig, met veel bochtige wegen, vakantiehuisjes en veel dorpjes maar nu overheerste de landbouw, deels bedreven door geëmigreerde Nederlanders.

Boerderij Van Oirschot

De wegen waren lang en recht, soms wel 25 kilometer zonder een enkele bocht en we waren onbeschut tegen de matige tegenwind.

Een bezoek aan ‘uncle Tom’s cabin’ bracht afleiding. Hoewel de naam anders doet vermoeden, is dit niet de plek waar de negerhut van oom Tom ooit stond. Het is de plaats waar dominee Josiah Henson, die overigens tot zijn 40e geen letter kon lezen, een nederzetting vestigde om gevluchte slaven uit de VS op te vangen. De memoires van deze Josiah Hensen vormden een belangrijke bron voor het boek van Harriet Beecher Stowe. De tentoonstelling en de overgebleven gebouwen gaven een indrukwekkend beeld van de strijd tegen de slavernij.

Aan het einde van de dag bereikten we vermoeid de grens met de VS. We namen onze intrek in een motelkamer.

We waren alle drie blij weer in de VS te zijn: als fietsland beviel Canada ons maar matig door de lange rechte wegen, het drukke verkeer en het ontbreken van shoulders. Verder waren de mensen in Canada duidelijk stugger dan in de VS en hielden ze in het verkeer minder rekening met fietsers.

Tegenwind

De route van 19 juni, Port Rowan, ONT - Port Glasgow, ONT, 131 km

Ja, het was gezellig gisterenavond. We lagen niet heel vroeg in bed. Om twee uur werden we wakker van een boel gekraak en andere herrie. Zat er iemand aan onze fietsen? Al snel bleek dat we twee gasten hadden, die helemaal niet in onze fietsen waren geïnteresseerd. Twee wasberen gebruiken Roberts fiets als opstapje om een greep te doen naar de vuilniszak, die we keurig in een boom hadden gehangen.

We stonden toch maar weer om 6 uur op en we vervolgden onze weg langs het Eriemeer. Voor het eerst tijdens onze tocht hadden we serieus last van de wind. Die was behoorlijk krachtig en schommelde wat tussen zuidwest en west. Toch slaagden we erin om 130 kilometer vooruit te komen: onze langste afstand tot nu toe. Het landschap was wat eentonig. De watertorens vormden de weinige hoogtepunten in een vlak en bijna verlaten omgeving.

Uiteindelijk bereikten we een camping met een prachtig uitzicht over het Eriemeer. ‘s Ochtends hadden we een heel interessante ontmoeting met Paul Templeton uit Maine, de staat waar we onze tocht drie weken geleden startten.

Hij deed ‘onze’ tocht van west naar oost, in z’n eentje. Hij reed ongeveer 100 mijl per dag – petje af, dat halen wij lang niet – en hij vertelde over de kou in de Rockies. We vonden het heel inspirerend om met hem te spreken.

Eurovan

De route van 18 juni, Dunnvile, ONT - Port Rowan, ONT, 93 km

Wij zijn vandaag, net zoals het grootste stuk van gisteren, langs het Erie Lake gereden. Dat was mooi!

Er lopen hier fietspaden en er zijn behoorlijk wat fietsers, met name oudere mensen.

In deze regio wonen nogal wat geïmmigreerde Nederlanders. Langs de gehele weg stonden huizen, voor ons is het moeilijk in te schatten of die huizen voor vakantie zijn of voor permanente bewoning. Over het algemeen vragen wij ons af waarmee de mensen hun geld verdienen: behalve enkele boerderijen en wat toeristische voorzieningen is er bijna niets. Wat ons ook opvalt, is dat dit gebied langs het Erie Lake (vrijwel) vlak is en dit maakt het fietsen een stuk simpeler! Vlakke en rechte wegen vormen voor ons een goede voorbereiding op de Mid-West,waar de wegen nog veel langer recht lopen … In de VS en in Canada kom je soms een VW-camper tegen (meestal T3, maar ook T4)
maar dit soort van campers valt totaal weg tegen de grote Amerikaanse campers (met uitschuifbare delen in de breedte),

daarom noemen ze deze VW-camper ook Eurovan (als toelichting: Han heeft zelf ook een VW-camper, model T4). Wij zitten nu lekker met een beker koffie bij het vuur op de camping!