Ja, het was gezellig gisterenavond. We lagen niet heel vroeg in bed. Om twee uur werden we wakker van een boel gekraak en andere herrie. Zat er iemand aan onze fietsen? Al snel bleek dat we twee gasten hadden, die helemaal niet in onze fietsen waren geïnteresseerd. Twee wasberen gebruiken Roberts fiets als opstapje om een greep te doen naar de vuilniszak, die we keurig in een boom hadden gehangen.
We stonden toch maar weer om 6 uur op en we vervolgden onze weg langs het Eriemeer. Voor het eerst tijdens onze tocht hadden we serieus last van de wind. Die was behoorlijk krachtig en schommelde wat tussen zuidwest en west. Toch slaagden we erin om 130 kilometer vooruit te komen: onze langste afstand tot nu toe. Het landschap was wat eentonig. De watertorens vormden de weinige hoogtepunten in een vlak en bijna verlaten omgeving.
Uiteindelijk bereikten we een camping met een prachtig uitzicht over het Eriemeer. ‘s Ochtends hadden we een heel interessante ontmoeting met Paul Templeton uit Maine, de staat waar we onze tocht drie weken geleden startten.
Hij deed ‘onze’ tocht van west naar oost, in z’n eentje. Hij reed ongeveer 100 mijl per dag – petje af, dat halen wij lang niet – en hij vertelde over de kou in de Rockies. We vonden het heel inspirerend om met hem te spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten