Na vier dagen namen we vandaag afscheid van het Eriemeer en (voorlopig) van Canada.
In deze tijd was het landschap veranderd. Eerst was het nog levendig, met veel bochtige wegen, vakantiehuisjes en veel dorpjes maar nu overheerste de landbouw, deels bedreven door geëmigreerde Nederlanders.
 |
| Boerderij Van Oirschot |
De wegen waren lang en recht, soms wel 25 kilometer zonder een enkele bocht en we waren onbeschut tegen de matige tegenwind.
Een bezoek aan ‘uncle Tom’s cabin’ bracht afleiding. Hoewel de naam anders doet vermoeden, is dit niet de plek waar de negerhut van oom Tom ooit stond. Het is de plaats waar dominee Josiah Henson, die overigens tot zijn 40e geen letter kon lezen, een nederzetting vestigde om gevluchte slaven uit de VS op te vangen. De memoires van deze Josiah Hensen vormden een belangrijke bron voor het boek van Harriet Beecher Stowe. De tentoonstelling en de overgebleven gebouwen gaven een indrukwekkend beeld van de strijd tegen de slavernij.
Aan het einde van de dag bereikten we vermoeid de grens met de VS. We namen onze intrek in een motelkamer.
We waren alle drie blij weer in de VS te zijn: als fietsland beviel Canada ons maar matig door de lange rechte wegen, het drukke verkeer en het ontbreken van shoulders. Verder waren de mensen in Canada duidelijk stugger dan in de VS en hielden ze in het verkeer minder rekening met fietsers.
Een prachtige reportage ! En wat een afwisseling iedere dag.Nederlandse boerderijen en een Hut van OOm Tom,een tegemoetkomende fietser van jullie route. We genieten mee met jullie. Fijn dat jullie de moeite nemen voor foto`s en een verslag.Gisteren met z`n allen bij Freek in Breda geweest. Pa Bo.+
BeantwoordenVerwijderenInteressant dat jullie die Canadezen zo anders hebben ervaren als de Amerikanen...! Waren jullie wellicht al gewend geraakt aan het joviale van de Amerikanen?
BeantwoordenVerwijderen