We sliepen vannacht slecht. Bij nader inzien bleek onze kampeerplek te grenzen aan het rangeerterrein van de Burlington spoorlijn, en vrijwel de hele nacht werden we gestoord door een continu lawaai. Desondanks gingen we vol goede moed weer op weg.
We schreven al eerder, dat iedereen ons waarschuwde voor de monotonie van Montana: eindeloze graanvelden, waar we ons wekenlang, moeizaam ploeterend tegen de wind, doorheen moesten worstelen. Tot nu toe viel dat allemaal erg mee: we reden door een grote vlakte, dat wel, maar de prairie was mooi en op een bepaalde manier ook afwisselend.
Vandaag kwamen we voor het eerst terecht tussen de onafzienbare graanvelden. De monotonie werd echter gebroken door de grote Burlington spoorlijn (de Burlington Northern Santa Fe spoorlijn), die we al tien dagen volgen – zie de weblog van 16 juli. Het spoor loopt al bijna 800 kilometer vrijwel pal langs de US 2, de grote weg die op dit moment de leidraad vormt voor onze tocht. De lijn wordt dagelijks gebruikt door enkele passagierstreinen en vooral door een groot aantal goederentreinen, die zich als een trage rups langzaam voortzwoegen in oostelijke of westelijke richting.
Van een afstand ziet hun voortgang er veel poëtischer uit, en lijken zij over de prairie voort te schrijden. De treinen zijn heel lang: vaak meer dan honderd wagons, meer dan twee kilometer! Het leukste is misschien nog wel dat de machinisten voor ieder dorpje hun hoorn laten weerklinken, een diep, sonoor geluid dat over lange afstand draagt. In veel gevallen groeten zij ook met enkele luide stoten op de hoorn, natuurlijk zwaaien wij dan terug.
Maar terug naar het landschap van Montana. Nu hebben we eindelijk begrepen wat mensen bedoelden met de monotonie van het land. Maar ja die monotonie is dan wel van korte duur, want ten zuiden en ten noorden van ons verschijnen blauw-grijs tegen de horizon al flinke bergen, voorposten van de Rocky Mountains, die in het ene geval de Little Rockey Mountains heten, in het andere geval de Sweet Grass Hills.
Over enkele dagen verwachten we door de echte Rockeys te rijden. Dan valt die monotonie ook nogal mee. De Sweet Grass Hills spelen trouwens een belangrijke rol in de mythologie van de Blackfeet-indianen. Volgens hun legenden zou de god Napi, bij de schepping van de Rockies wat materiaal hebben overgehouden. Daarvan maakte hij vervolgens de Sweet Grass Hills. Bij nader inzien beviel zijn creatie Napi zo goed dat hij daar veel tijd doorbracht. Voor de Blackfeet kregen de Hills een heilige status, en zij werden gebruikt bij de initiatieritten van jonge strijders.
Gisteren kochten we in Havre nieuwe binnenbanden. Dat leek ons goed omdat we steeds problemen hadden met het plakken van onze banden. Vandaag kwam dat al gelijk goed uit, omdat Han opnieuw een lekke band had; zonder moeite konden wij een nieuwe band gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten