The Cold War

De route van 13 juli: Hope, ND - Pekin, ND; 100 km

Gisteren schreven we al dat we nieuwsgierig onze tocht door Noord-Dakota zouden vervolgen. Toen we vertrokken op onze tocht had iedereen ons gewaarschuwd voor The great plains, de onafzienbaar-grote vlakten, gegeseld door een snijdende westenwind, die het fietsen bijna onmogelijk zou maken. Dan betrof het vooral Noord-Dakota. Eindeloze rechte wegen zouden door een eentonig landschap voeren, uitsluitend omgeven door maïsvelden. Corn, corn, corn, zo meldde een van onze zegsmannen ons. Graag willen we twee dingen rechtzetten. Allereerst waait de wind in Noord Dakota lang niet altijd uit het westen. Vandaag werden we, net als gisteren, voortgestuwd door een krachtige zuid-oostenwind. Ten tweede vinden we het landschap tot nu toe heel gevarieerd: de vlakten worden doorsneden door beekdalen waar vee loopt te grazen. 

Een grote variatie aan bloemen en planten siert de bermen, waterkanten en weiden.

Langs de weg zagen we nabij het plaatsje Coopersville opeens een bord met Cold war historic site. Missile silo November 33. Spoedig bleek dat dit deel uitmaakte van wat voluit heet: The Ronald Reagan Minuteman missile state historic site.

Als uitvloeisel van het START-akkoord van 1991 werden veel rakketinstallaties uit de Koude Oorlog ontmanteld. Vooral in Noord-Dakota bevonden zich veel van zulke installaties. In 1997 werd die van Coopersville buiten gebruik gesteld, en vorig jaar is hij als museum geopend. Deze basis was een van de vele kleine commandobunkers, van waaruit 50 kernraketten konden worden afgevuurd. Ieder van deze raketten had een dertig keer zo grote vernietigende kracht als de kernbom op Nagasaki. Bovengronds zag hij eruit als een normale legerbarak, maar ondergronds ging een wereld voor ons open. Bijna twintig meter onder de grond was de commandostructuur waar permanent twee mensen aanwezig waren om vijftig raketten te onderhouden, richten en lanceren.

Zij werkten in tweetallen, in shifts van 24 uur. Wij hebben alle drie de Koude Oorlog bewust meegemaakt, en voor ons gaf dit een boeiend maar ook wel confronterend inzicht in de praktijk van de Koude Oorlog. Vooral de gigantische omvang van dit systeem maakte diepe indruk op ons.

Na ons bezoek aan het museum werden we opnieuw voortgeblazen door de wind. We schoten flink op, maar allerlei mensen waarschuwden ons voor mogelijke tornado’s en hagelstormen. Bovendien zag de lucht er erg dreigend uit.

Daarom zitten we nu in een lodge, maar van het voorspelde noodweer hebben we nog niets gemerkt …