Vannacht verbleven we in een plaatsje met de naam Pekin, alles bij elkaar een 300-tal inwoners. Vanochtend reden we van daar eerst naar het plaatsje Tokio, ongeveer 50 kilometer verder, waar we onze lunch gebruikten. Tokio is gelegen in een Sioux-indianenreservaat en het plaatsje zal naar schatting ook zo’n 300 inwoners tellen. Toch zijn de verschillen tussen Pekin en Tokio schrijnend. Pekin maakte een redelijk verzorgde indruk, schoon, goed-ingericht, met een bar, een lodge en een city-camp waar je kunt kamperen. Tokio was heel erg verarmd: er reden veel aftandse auto’s rond, er was een voedselbank, de straten waren niet-geplaveid en de wegbermen waren vervuild.
Zelfs het gras wordt er niet gemaaid, not done in de VS. Dit beeld sloot aan bij een opmerking die een Amerikaan eerder maakte, dat de indianenreservaten worden geteisterd door alcoholisme en drugsgebruik. Onderweg bezochten Ford Totten, dat een belangrijke rol speelde in de revolutionaire oorlogen, en later werd omgetoverd tot een ambachtsschool voor indianen.
Aan het einde van de dag bereikten we Minnewaukan – eveneens 300 inwoners – waar we de tent opsloegen op de platselijke city-camp.
We moeten terugkomen op onze log van gisteren. Vandaag hebben we gemerkt dat de wind in Noord-Dakota uit het westen kan waaien. En hoe! Onbeschut door bomen en gebouwen kregen we de volle laag van een harde westenwind. Onze indruk over het landschap van Noord-Dakota blijft echter bestaan. We reden door prachtige prairies met meertjes, koolzaadvelden en vooral veel extensieve rundveehouderij.
We hebben zelfs een echte cowboy gezien, zij het dat hij niet in het veld rondliep maar achter de bar stond.
Overigens was het een heek bedeesde jongen en, voor zover we konden zien, onbewapend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten