Olympic National Park

We lieten de tent vandaag staan op de camping van Ocean Shores, en we trokken er met de auto op uit. Een paar dagen geleden schreven we al dat we graag Olympia national park wilden bezoeken. Een eerste poging vanuit Townsend mislukte, omdat we er niet in slaagden een auto te huren. Nu hebben we wel een auto, en vanuit een heel andere hoek – de zuidwestelijke in plaats van de noordoostelijke – zijn we er uiteindelijk toch gekomen, overigens nadat we vijf kilometer over het strand hadden gereden.

De kern van het park wordt gevormd door de Olympic Mountains, een deels met sneeuw en ijs bedekt bergmassief. De vochtige lucht die de Pacific aanvoert zorgt voor een overvloedige regenval van 300 tot 400 centimeter per jaar – ter vergelijking: in Nederland valt jaarlijks rond de 80 centimeter. Overigens hadden we zelf helemaal geen last van de regen: het was een heerlijke warme en zonnige dag Het resultaat van de overvloedige regenval is echter indrukwekkend. Vanuit het plaatsje Quinault maakten we een prachtige wandeling door dit gematigde regenwoud, gekenmerkt door heel hoge dennen en ceders en veel lage vegetatie.

We wilden graag naar de hoogste Douglas spar ter wereld wandelen (60 meter hoog), maar na vijf kilometer, toen we er bijna waren, bleek het pad opeens afgesloten en zodanig overwoekerd dat we er ook echt niet meer door kwamen.

Dat doet niets af aan het feit dat we een fantastische wandeling maakten, door een voor ons weer heel nieuw stukje Amerikaanse natuur. Oeps, tijdens het schrijven van deze blog werden we ineens geconfronteerd met een reeds bekend stukje Amerikaanse natuur, een wasbeer ging er als een haas vandoor met onze etenszak die nog onbeheerd onder onze picnictafel lag.